Die aanstelling van staatsamptenare in magsposisies wat hoofsaaklik op politieke affiliasie gebaseer is, was nadelig vir die land.
Terwyl Suid-Afrikaners hulle gereed maak vir beduidende veranderinge wat die regering van nasionale eenheid (GNU) na verwagting sal meebring, moet ons pleit vir leierskap wat volgens meriete eerder as politieke affiliasie aangestel word.
Die regering se doelwit vir die volgende vyf jaar moet wees om die ekonomie te laat herleef, regulasies te ontwikkel wat die private sektor ondersteun en werkskepping aan te dryf.
Dit moet ‘n openbare sektor skep wat besluite neem tot voordeel van die samelewing, eerder as selfbevrediging.
Kaderontplooiing in die regering was rampspoedig. Die aanstelling van staatsamptenare in magsposisies wat hoofsaaklik op politieke affiliasie gebaseer is, was nadelig vir die land se pogings om ‘n funksionele regering te skep wat die belange van die mense en die ekonomie beskerm.
Kaderontplooiing laat dikwels toe dat ondergekwalifiseerde of onervare mense in die belangrikste poste aangestel word. Dit het beduidende implikasies vir staatsdepartemente, ondernemings in staatsbesit (SOE’s) en ander gebiede van openbare verantwoordelikheid.
Ons SOE’s is byvoorbeeld deurslaggewend vir die bestuur van infrastruktuur en die lewering van noodsaaklike dienste in sleutelsektore soos energie, vervoer en watervoorsiening – wat alles noodsaaklik is vir die land se ontwikkeling en die welstand van sy burgers.
Wanneer polities-verbonde individue wat nie die nodige vaardighede en ervaring het nie, aangestel word om hierdie tipe ondernemings te lei, versuim hulle egter dikwels om hul pligte doeltreffend na te kom.
Die resultate is swak besluitneming en die algehele wanbestuur van staatshulpbronne. Gevolglik het baie kritieke SOE’s ongekende skade gely weens ondoeltreffende leierskap.
Daarbenewens beïnvloed kaderontplooiing die administrasie en bestuur van publiek-private vennootskappe (PPP’s) negatief. PPP’s is noodsaaklik vir die benutting van kundigheid en investering in die privaatsektor om openbare dienste en infrastruktuur te verbeter.
Effektiewe bestuur van hierdie vennootskappe vereis ‘n diepgaande begrip van die behoeftes van die openbare sektor en die vermoëns van die privaatsektor. Kaderontplooiing raak ook direk ’n sleutelpilaar in Suid-Afrika se sosio-ekonomiese ontwikkelingsplanne – onderwys.
Dit het gelei tot swak administrasie en ondoeltreffende onderwysbeleide wat pogings om skooluitkomste onder vroeë grade te verbeter en om onderwys en vaardigheidsontwikkeling met industriebehoeftes in lyn te bring, belemmer en wat armoede, werkloosheid en ongelykheid verder verskans het.
Ons kinders, jeug en werkers ly wanneer opvoedkundige hervormings gedryf word deur individuele politieke agendas eerder as langtermyn strategiese doelwitte.
Ons moet basiese onderwys versterk, vaardigheidsontwikkeling prioritiseer volgens die behoeftes van ons nywerhede en besighede en opvoedkundige instellings bemagtig om gegradueerdes te produseer wat toegerus is om aan die eise van ons moderne ekonomie te voldoen.
Versuim om dit te doen, sal veroorsaak dat plaaslike organisasies voortdurend vaardighede en talent invoer, selfs al bly werkloosheid aanhoudend hoog. Ons moet ons eie hout kweek om ekonomiese groei, innovasie en mededingendheid in globale markte aan te dryf.
In die gesondheidsektor kan swak bestuur van die Nasionale Gesondheidsversekering (NGV) lei tot nasionale gesondheidsuitdagings wat Suid-Afrika se arm en mees kwesbare burgers buitensporig raak, wat verdeeldheid in gesondheidsorg verdiep eerder as om dit te oorbrug. Suksesvolle implementering van die NGV-wetsontwerp sal dus ‘n bekwame en ervare leidende hand in die regering vereis.
Dit beteken ons benodig dringend ’n doeltreffende departement van gesondheid onder leiding van gekwalifiseerde mediese kundiges, en nie kaderaanstelling politici en burokrate wat ondertoegerus is om die land se komplekse gesondheidsorgbehoeftes aan te spreek nie.
Ons moet onsself daartoe verbind om ons ministers op ‘n veel hoër standaard as hul voorgangers tot verantwoording te roep.
(Citizen)
